Miejscowość Krasków

Krasków leży na północny-zachód od Ślęży, w północnej części Równiny Świdnickiej, na prawym brzegu Bystrzycy. Choć Krasków jest małą wsią, charakteru nadaje mu kompleks pałacowy będący hotelem i centrum kulturalnym „Hotel Zamek Krasków”, w którym mieści się także restauracja.

Najstarsze znane nam nazwy wsi: Crazkov i Crazcov, wymienione w 1250 r., pochodzą z okresu, kiedy Śląsk należał do Piastów. Inne nazwy wsi: Craczkow, wymieniona w 1390 r., i Craczkaw, Kraczka, wymienione w 1393 r., pochodzą z okresu panowania czeskiego. Kolejne nazwy wsi: Kraczke, wymieniana w 1550 r., Cratzke, w 1591 r., i Kratschkau, w 1667 r., pochodzą z okresu, kiedy Śląskiem, jako częścią Czech, władali Habsburgowie. W okresie panowania pruskiego, a później niemieckiego, wymieniano nazwy: Kraetzkau, w 1743 r., Krazkau, Krazzig, w 1785 r., i Kratzkau, od 1816 r. Po II wojnie światowej, kiedy Śląsk przyłączono do Polski, w 1945 r., wieś otrzymała nazwę: Krasków.

Dzisiaj miejscowość liczy niewiele ponad 60 mieszkańców.

Krasków jest starą wsią, początkowo należącą do klasztoru augustianów we Wrocławiu, ale jego dzieje odbiegają znacznie od dziejów innych wsi, ponieważ przez większość czasu pozostawał własnością jednej rodziny – von Seidlitz. Zespół pałacowy w Kraskowie należy do najcenniejszych i najlepiej utrzymanych w regionie. Zbudowany został prawdopodobnie około 1350 r. Zamek został zniszczony podczas wojny trzydziestoletniej, a po odbudowaniu nabrał cech pałacu. Spłonął w pierwszej poł. XVIII w. i na jego miejscu w 1746 r. wybudowano okazały pałac, prawdopodobnie według projektu wybitnego architekta Fischera von Ehrlacha. Rokokowy wystrój rzeźbionych elewacji jest dziełem świdnickiego rzeźbiarza Augusta Gottfrieda Hoffmana. W 1848 r. właścicielem wsi był baron Georg Gustav Rudolph von Salisch, który wszedł w jego posiadanie drogą dziedziczenia. W rękach jego potomków pałac pozostawał aż do roku 1945 r. W czasie II wojny światowej za sprawą Günthera Grundmanna w pałacu umieszczono prywatne zbiory wrocławskich kolekcjonerów. Po wojnie zbiory przetransportowano do Muzeum we Wrocławiu, a pałac stał opuszczony. Wnętrze i wyposażenie pałacu zostało rozszabrowane. Przez lata cały kompleks pałacowy niszczał aż do 1993 r., kiedy to kupili go Thomas Gamperl i Helmuth Tautscher. Nowi właściciele z dużym pietyzmem odbudowali pałac i urządzili tutaj hotel.

Podczas remontu zadbali o stylowe, w części oryginalne wyposażenie wnętrz, dzięki czemu jest to dzisiaj najlepiej zachowany pałac w okolicy.

Budynek pałacu został założony na rzucie prostokąta. Jest to dwukondygnacyjna budowla, z poddaszem użytkowym, nakryta dachami łamanymi z lukarnami i świetlikiem w środku. Najcenniejsza architektonicznie jest elewacja frontowa z portalem wejściowym zwieńczonym kartuszem z napisem „Deo Familiae Posterisque Sacratum Hoc extruxit Aedificium David Sigmundus Comes a Zedlitz ad 1746 d 18 Octobris” (Bogu, rodzinie i potomnym ową świątynię wystawił David Sigismund baron von Zedlitz, dnia 18 października 1746 r. – przekł. Sobiesław Nowotny). Przy bocznej elewacji zachowały się kamienne schody ogrodowe. Wewnątrz pałacu znajdują się pozostałości bogatego wystroju: kominki, boazerie, ozdobne drzwi i balustrady. Wokół pałacu rozciąga się duży park z pozostałością ogrodu francuskiego przed frontonem. Ogród w obecnym kształcie został założony w 1845 r. wg. projektu królewskiego ogrodnika Petera Josepha Lenne. Na osi pałacu ciągnie się tzw. ogród wodny z fontanną i sadzawką, z boku ogród różany założony w dawnej fosie. W parku stoją też współczesne rzeźby sfinksów z pracowni J. Furmanka ze Świdnicy. Na obrzeżu wznoszą się zabudowania folwarczne z drugiej połowy XVIII w., remontowane w latach 90. XX w. Całość zabudowań otacza mur z metalową ozdobną bramą. W pobliżu stoi murowany dom z końca XVIII w., przebudowany w XIX w., oraz budynki gospodarcze, murowane, z około 1820 r.

Źródło: Przewodnik turystyczny ZE ŚLĘŻĄ W TLE PRZEWODNIK TURYSTYCZNY PO GMINACH ŚLĘŻAŃSKICH. Rafał Brzeziński